BAZEN İNSANLAR ŞEREFLERİYLE KAÇAR GİDERLER..BAZENDE KAÇARKEN ŞEREFLERİNİ UNUTURLAR..
mehmet ali aydınlar
lütfi arıboğan
göksel gümüşdoğan
Hayat bazen nasil cekilmez gelir insana. Her seyden uzaklasmak, kacmak istersin ama gidecek bir yerin yoktur. Konusamazsin, anlatamazsin icini yer durursun. Gitsen nereye gidersin, kim seni ne kadar dinler ve anlar. Biraz guclu olabilseydim, kendi ayaklarimin uzerinde ozgurce durabilseydim. O zaman firtinalar essin, beni hic bir sey yikamaz, umurumda olmazdi. Simdi boyle gucsuzum diye yikilacak miyim, hayir yine mucadele etmeye devam edecegim. Bunun bedelini belki vucudum odeyecek, her gecen gun insanlara olan guvenim daha da azalacak. Sadece ben, beni sadece ben dusunebilirim. Bunun disindakiler yalan. Herkes bir yere kadar dusunmez mi? Ailen neden dusunur acaba, sen uzulunce onlarda uzulecegi icin, bu yine kendini dusunmek degil midir? Ben hic kendimi dusunemedim, baska hayatlari kendi hayatim diye yasadim. Arkama baktigimda ne yasamisim, bu koskoca dunyada istedigim neleri yapabilmisim, hayalimdeki neler gerceklesmis. Her sey ne kadar bos, Insanlarin birbirini kirmasina degecek kadar onemlimi paylasilamayan seyler. Sagligimin olmasi, yuzumun gulmesi, sevmem, sevilmem, mutlu olmak icin yeterli degil mi? Beni dinleyip, elimi sIkica tutan, guc veren biri olmasini isterdim, bu yonden de sanssizim. Icimde birikenleri birer birer suya attiktan sonra, o serinlige de kendimi biraksam. Bunu dusunmek bile huzur veriyor. Kendi elimi kendim tutup guc verecegim, yastigim o sicak omuz, yorganimsa sarildigim vazgecilmezim....Alıntıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder